Wiadomości

moze rzeczywiście troszkę niedopracoweana jest, nie zmienia to jednak tego iz Suppers to jedna z 4 najwazniejszych suit rocka lat 70-tych
( Obok Close to...Yes, Tthick as...- Jethro, Latarnikow- wiadomo kogo, i Shine on - tez wiadomo )

a w ogole  Seconds jest  moim zdaniem najlepsza plyta live obok Typical PH

a dla mnie wybor bardzo prosty jest :
1. Selling England by the Pound - bo to jedna z 3 najlepszych plyt progresywnych jakie sie kiedykolwiek ukazały
2.A Trick of the Tail - bo bo nagrac takie dzielo po odejściu swojego wokalisty to wielkie osiagniecie
3. Foxtrot - za wiadomą jaką suitę

zastanawialem sie czy na 3 miejscu nie umieścić The Lamb- jednak mimo mego uwielbienia dla tej płyty- calość jest troszkę za dluga( wiem ze moge sie narazić wielu fanom za takie teksty..takie jest jednak moje zdanie)  

ja glosuje na The Wake- bo to jedna znajlepszych płyt lat 80, Tales From the Lush Attic i na   Dark Matter  za suitę wiadomo jakoą 

wiekszosc z nas bedzie tam duchem

bedzie na co wydawać kasę:   nowy PH Lacrimosa i riverside a pozniej nowy PT( podobno powojny jeśli wierzyc Stevenowi))

dziwne. .........zwykle ponizej 60 minut nie schodzą

 a ja wlasnie zacząłem Zamek Kafki po po raz 4 chyba- genialna ksiązka- co roku ją czytam

 De-Loused in the Comatorium i Frances...

aby ukazać wam moją milość do Kjurczakow, przeczytajcie sobie co swojego czasu napisałem O Pornography:

Nie potrafię wyobrazić sobie swojego życia bez tej płyty. Poznałem ją przed 9 laty kiedy byłem jeszcze w klasie maturalnej. Pamiętam nawet iż gdy wychodziłem ze sklepu muzycznego padał śnieg, zakrywając cały świat białym całunem. A potem powrót do domu i pierwsze przesłuchanie: to był prawdziwy cios prosto w serce. Po raz pierwszy ktoś w tak przejmujący sposób nazwał wszystkie uczucia które wtedy mą targały. Wczytując się w teksty Roberta czułem jakby ktoś czytał mi w myślach....A do tego jeszcze ta muzyka: mroczna, zimna, przywolująca na myśl malastwo Muncha. I w ten sposób Pornography stała się jedną z płyt mojego życia. Była ze mną w chwilach największych życiowych niepowodzeń i radości....wtedy gdy już tylko muzyka mogła ukoić ból rozłąki. Na tym albumie nie ma słabego numeru; począwszy od One hundred years, w którym posępne dzwięki perkusji wbijają nas w fotel, poprzez neurotyczne Siamense twins, na kakofonicznej pieśni tytułowej skończywszy. Ta płyta jest niczym podróż w samo jądro ciemności, tam gdzie nikt już nie uslyszy naszego wołania. Jest to jednak podróz jak najbardziej potrzebna bo skonfrontowani z najglębszymi lękami jesteśmy pozniej silniejsi i jakby bardziej pewni siebie.....Mrok pornografii uczuć pozwala nam odkryć istotę naszej egzystencji

a ja the cure uwielbiam........to dla mnie jeden z najważniejszych zespołow w dziejach rocka Ileż to nocy spędzilem wzruszajac się przy plytach Pornography albo Disintegration....moje ulubione to oczywiście dwie wyżej wymienione i Kwiaty w kolorze krwi( od tego albumu zaczal sie dla mnie 21 wiek)..poza tym lubię Kisss me Kiss me kiss me i Wish bo to 1 plyta kjurczakow jaką poznałem..
Oczywiście jak wielu fanow tego zespolu bardziej mi pochodzi mroczniejsza strona Roberta i społki(  dlatego najnowszy album to dla mnie porazka zupelna )

 

 

 

 

mogł to dać na okladke jakiejś plyty