Koncert, który cieszy się dużą popularnością wśród fanów PH i VDGG. Użytkownicy forum znają go od podszewki, ale tematu brak
.
Dla mnie jest to występ świetny, potwornie energiczny, przede wszystkim "świeży", ponieważ nastąpił zaraz po wydaniu Sitting Targets, który posiada kilka reprezentantów w setliście. Dominują kompozycje z (wówczas) dwóch ostatnich albumów, a wśród nich perełka ogromna, czyli "Flight". W mojej opinii kulminacja koncertu i najlepsza jego część. "Flying Blind" zawsze mnie urzeka tymi pięknymi klawiszami, tymi cudownymi akordami. W porównaniu do oryginału i jakoś specjalnie się nie różni, (ktoś odczuwa brak Jaxona?) jednak przecież wykonanie tej suity to przecież karkołomna sprawa i należy docenić podobieństwo z "Black Box".
Peter jest niesamowity, w dobrej formie i zdaje się w jednym z lepszych momentów kariery, ponieważ K-Group to jakby drugi oddech dla niego. Partie wokalu są momentami mocno wykrzyczane, interpretacja improwizatorska. Podoba mi się rotacja w jego instrumentarium (czasem konieczna - struna
- która jest dobitnym dowodem na to z jakim zacięciem ten materiał został wykonany). Zmiana na pianino-gitara-pianino jest przyjemne dla oka i zwyczajnie lepiej się całości słucha oraz ogląda. Facet się nigdy nie oszczędzał, daje z siebie 100%, no i widzimy to dokładnie. "The Sphinx In The Face" w zestawie daje nam możliwość posłuchania innej linii wokalnej, stylistyki wykonawczej też, a udobruchanie tym utworem starych fanów też pewnie zadowoliło.
Bardzo dobrze, że inne utwory znacznie się różnią od oryginałów, "Sign", "My Experience" prezentują się chyba jeszcze bardziej żwawo niż na płycie. "Modern" swoim muzycznym klimatem nieco odbiega od całości, jednak ówczesne charakterystyczne brzmienie zespołu nadało mu nowej aranżacji. Spory plus, że tak starą kompozycje mogli usłyszeć szczęśliwcy w Hamburgu. To jeden z moich ulubionych fragmentów. Podobnie jest z "Door" (jaki żywioł na scenie
), "Losing Faith In Words", oczywiście wykonane solo "My Room" i wspomniany "Flight".
Co do zespołu oraz samego wykonania, dla mnie bomba. Dwie gitary brzmią oryginalnie, powiedziałbym, że momentami granie jest brudne, niemal nawet punkowe. John Ellis brzmi odmiennie od Petera, czyściej, co nadaje fajny kontrast. Sam dodaje wiele fajnych smaczków w kompozycjach, a to cieszy uszy. Solówki, ozdobniki, to kapitalna sprawa w tym układzie, gdy Hammill pozostaje rytmicznym gitarzystą. Co prawda nie jest jakimś wybitnym grajkiem, jednak Fury jak należycie pasuje do zespołu. Guy Evans co perkusja, co dekada, to oczywiście inny sound, a umiejętności nieprzeciętne. Denerwuje i okrutnie drażni mnie jednak elektroniczny pogłos generowany zdaje się przez jego nowe cacko. Mozart dla mnie nie wyróżnia się znacznie, mimo to, obecność basu jest świetnym podkreśla głębie i trzyma to w kupie.
Pozostaje nam czekać na DVD, podobnie tak jak już zbliżające się Paradiso VDGG.
Zapraszam Was do opinii i dyskusji
.
Wątek: Peter Hammill & K-Group - Rockpalast '81 (Przeczytany 4762 razy)