Wiadomości

chyba nie było- a wywiad rzeczywiście interesujący- zwłaszcza fragment o nowej wersji Pioneers Over C

Ten fragment także jest bardzo ciekawy:

Do you remember Robert Fripp recording "The Emperor in His War Room" (from "H to He, Who Am the Only One" -1970)?

In a great detail. We were recording this song "The Emperor in His War Room" and the record producer was a man called John Anthony and he said: "Hey, it's great but we need some guitar on this track. Why don't we ask Robert Fripp?" So, Robert Fripp was called, he came to the studio and the studio had a big control room where you could look down on the musicians, but Robert Fripp went downstairs, but we couldn't find him because he was hiding in a corner, underneath the window. So, someone went down and said: "Are you ok?
and he said: "Yes, I'm fine here". So, he said: "Where is your amp?" and he put his amp and he put his microphone up with this amp and he didn't want us to be with him, he said: "Go away, go away". They had the microphone set up and they said to Robert who had headphones on: "Would you like to hear the track?" He said: "Yes, please".

So, we sent him the track and he played some amazing guitar on the first take and we had a chat and we said: "That's great, Robert, we come and talk to you" because you normally talk to musicians about what they want to do". So, someone went downstairs, I can't remember, it might have been me, I don't remember who went down. Someone went downstairs to find that Robert was putting his guitar in his case and he had unplugged from the amplifier and he was about to go and we said: "Is there a problem, Robert?" and he said: "No. I heard it, I played. Did you not record it?" and John Anthony was very experienced and he said: "Don't worry, don't worry! Robert has to go. Robert is very busy. Don't worry, we have it. We have it!" So, we said: "Thank you, Robert, it was fantastic" and he said: "Goodbye" and off he went. So, the guitar playing was the first take. It wasn't even a run-through; it was immediate. This is the way of Robert Fripp: He doesn't want to listen to what he plays. He just wants to react completely instinctively to music; that is what you get with Robert Fripp.

Jak było to sorry, bardzo ciekawy wywiad z Jaxonem:

https://hit-channel.com/interview-david-jackson-van-der-graaf-generator-jackson-van-commenee/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1-0DEywWst1RTA8p4X8khrRHmzLJJmA9h-dUpCe_mWa9_CO68tNxjr4co_aem_0NDxpf2W4jl-0qvTMxWG7w

Epicki fragment

A werewolf transformation scene for the ages from an obscure 1987 horror flick from Thailand fittingly entitled Werewolf ('มนุษย์หมาป่า'). An American Werewolf in London has nothing on this.

Jakby ktoś nie mógł znaleźć, załączam profesjonalną grafikę 

jeśli chodzi o nowego Ulissesa to myślę że koniec końców się za niego zabiorę tylko może poczekam jak trochę zejdzie z ceny bo teraz to jest 100 zł bez grosza na empiku

Ja kupiłam ebooki na Woblinku i czytam na Kindle, Ulisses tam kosztuje ok. 38 zł, a Łódź... ok 29 zł.

polecam zapoznanie się z Odyseją Homera przed lub w trakcie czytania powieści Joyce'a - każdy epizod Ulisessa ma dokładne odwzorowanie w dziele autora Illiady więc porównywanie ich jest często pomocne w interpretacji

Tak, wiem, Świerkocki to wszystko dokładnie wyjaśnia w "Łodzi".
Bardzo dokładnie omawia też przekład, Słomczyński jednak zrobił wiele błędów, ale nie dziwota, wtedy nie było netu i grup dyskusyjnych ze specami od Joyce'a z całego świata

ciekawe interpretacje- może się kiedyś zapoznam- choć na dobrą sprawę dwie ostatnie powieści Joyce'a są właściwie nieprzetłumaczalne i chyba najlepiej zapoznać się z tekstem oryginalnym- aczkolwiek miejscami nie jest to łatwe zadanie

Świerkocki w "Łodzi Ulissesa" dokładnie wyjaśnia, dlaczego użył takich słów, a nie innych, porównuje też swój przekład z innymi, nie tylko tym Słomczyńskiego, ale np z francuskim i nowym szwedzkim.
Nawet pierwsze litery pierwszych słów trzech części Ulissesa mają znaczenie

I jeszcze jeden fragment nowego tłumaczenia Ulissesa:

U stóp okrągłej baszty na wielkim głazie zasiadał szerokoramienny, potężnopierśny, krzepkoręki, krzepkonogi, szczerooki, rudowłosy, piegowaty jak indycze jajo, kudłatobrody, szerokousty, wielkonosy, długogłowy, niskogłosy, gołoudy, mocarnoręki, włochatonogi, rumianolicy, żylastoramienny heros. Szeroki w barach był na kilka łokci, a jego kolana, przypominające skaliste góry, podobnie jak inne nieosłonięte miejsca na ciele, porastał włos kłujący, gęsty i brunatny, co barwą i twardością kolcolist zachodni ( Ulex europaeus ) na myśl przywodził. Szerokie nozdrza, z których wystawała szczecina tej samej brunatnej barwy, miał tak pojemne, że w ich jaskiniowej ciemności z łatwością uwiłby sobie gniazdo skowronek. Oczy, w których łzy i uśmiech wiecznie walczyły o lepsze, były wielkości sporego kalafiora. Z głębokiej groty ust jego dobywał się w regularnych odstępach potężny prąd ciepłego tchnienia, a donośne, mocne, czerstwe bicie potężnego serca niosło się rytmicznym echem, dudniąc grzmiąco i wprawiając ziemię, szczyt wysokiej wieży oraz jeszcze wyższe skały jaskini w drżenie tudzież wibracje.
Odziany był w długi bezrękawnik ze świeżej skóry wołowej, sięgający kolan niczym luźny kilt, przewiązany na biodrach sznurem splecionym ze słomy i sitowia. Spodem nosił krótkie portki ze skóry jelenia, zszyte niedbale nicią z jelit zwierzęcych. Niższą część jego kończyn dolnych okrywały wysokie cholewy z Balbriggan, ufarbowane purpurą z porostów, stopy krył zaś w broganach z solonej skóry krowiej, zszytej krowią tchawicą. U pasa wisiał mu sznur kamieni morskich, kołyszących się z każdym ruchem jego okazałej postaci, na których wyryto proste, lecz zdumiewająco udatne symbole plemienne wielu dawnych irlandzkich herosów i heroin, jak Cuchulin, Conn Stu Bitew, Niall Dziewięciu Zakładników, Brian z Kincory, Najwyższy Król Malachi, Art MacMurragh, Shane O'Neill, ojciec John Murphy, Owen Roe, Patrick Sarsfield, Rudowłosy Hugh O'Donnell, Rudowłosy Jim MacDermott, ksiądz Eoghan O'Growney, Michael Dwyer, Francy Higgins, Henry Joy M'Cracken, Goliat, Horace Wheatley, Thomas Conneff, Peg Woffington, Wiejski Kowal, kapitan Moonlight, kapitan Boycott, Dante Alighieri, Krzysztof Kolumb, święty Fursa, święty Brendan, Marshal MacMahon, Karol Wielki, Theobald Wolf Tone, matka Machabeuszy, Ostatni Mohikanin, Róża Kastylii, Człowiek z Galway, Człowiek, Który Rozbił Bank w Monte Carlo, Wartownik, Człowiek - Strażnik, Kobieta, Która Się Nie Puściła, Benjamin Franklin, Napoleon Bonaparte, John L. Sullivan, Kleopatra, Moje wierne kochanie , Juliusz Cezar, Paracelsus, sir Thomas Lipton, Wilhelm Tell, Michał Anioł Hayes, Mahomet, Łucja z Lammermooru , Piotr Pustelnik, Piotr Manipulator, Ciemna Rosaleen, Patrick W. Shakespeare, Brian Konfucjusz, Murtagh Gutenberg, Patricio Velasquez, kapitan Nemo, Tristan i Izolda, pierwszy książę Walii, Thomas Cook i Syn, Dzielny Żołnierzyk, Arrah na Pogue , Dick Turpin, Ludwig van Beethoven, Jasnowłosa Dziewczyna, Kaczkowaty Healy, Angus Anachoreta Culdee, Dolly Mount, Sidney Parade, Ben Howth, Valentine Greatrakes, Adam i Ewa, Arthur Wellesley, Boss Croker, Herodot, Jack Pogromca Olbrzymów, Gautama Budda, Lady Godiva, Lily z Killarney , Balor Złe Oko, królowa Saby, Acky Nagle, Joe Nagle, Alessandro Volta, Jeremiah O'Donovan Rossa i Don Philip O'Sullivan Beare. U boku wielkoluda stała na sztorc ostra włócznia z granitu, a u jego stóp spoczywało dzikie zwierzę należące do rodziny psowatych, którego chrapliwy oddech świadczył o tym, że bestia pogrążona jest w niespokojnym śnie, co potwierdzały ochrypłe powarkiwania i spazmatyczne ruchy, chociaż jej pan od czasu do czasu ukrócał je uspokajającymi ciosami swojej potężnej pały z nieobrobionego kamienia paleolitycznego.

tez niedawno czytałem Joyce'a: Dublińczyków, Portret Artysty i Szkice estetyczne wydane kilka lat temu przez Officynę - nowego przekładu Ulissesa jeszcze nie poznałem choć chyba za bardzo się przyzwyczaiłem do wersji Macieja Słomczyńskiego więc może należałoby to w  końcu zmienić

Na zachęte początek nowego tłumaczenia:

Solennie napuszony, pulchny Goguś Mulligan zstąpił z progu u wylotu schodów, niosąc pełną piany do golenia miseczkę, na której leżały skrzyżowane lusterko i brzytwa. Lekki poranny wiaterek podtrzymywał poły żółtego rozpasanego szlafroka za jego plecami. Mulligan wysoko wzniósł miseczkę, po czym zaintonował:
– Introibo ad altare Dei .
Znieruchomiały, spojrzał w dół na ciemne, kręte schody, i krzyknął opryskliwie:
– Chodź tu, Kindż! No chodź, ty strachliwy jezuito.
Uroczyście ruszył naprzód i wszedł na okrągłą barbetę. Odwrócił się, po czym z powagą trzykrotnie pobłogosławił wieżę, najbliższą okolicę i budzące się wzgórza. Zauważywszy Stephena Dedalusa, pochylił się ku niemu i szybko zaczął kreślić w powietrzu znaki krzyża, gulgocząc przy tym gardłowo i kręcąc głową. Naburmuszony, zaspany Stephen oparł się rękami o najwyższy stopień schodów i zmierzył zimnym spojrzeniem rozedrgane, rozgulgotane, końsko pociągłe, błogosławiące go oblicze oraz nieprzystrzyżone i bynajmniej nieokalające tonsury złociste włosy w odcieniu jasnej słojowatej dębiny.
Mulligan zerknął na moment pod lusterko, po czym szybko zakrył nim znowu miseczkę.
– Rozejść się, rozkazał surowo.
I zaraz dodał kaznodziejskim tonem:
– Albowiem, o umiłowani moi, oto jest Krystka prawdziwa: ciało, dusza, krew i o rany boskie! Bardzo proszę o nastrojową muzykę. Panowie, zamknijcie oczy. Chwileczkę. Mamy tu mały problem z białymi ciałkami krwi. Bądźcie wszyscy cicho.
Spojrzał z ukosa w górę i przeciągle, delikatnie gwizdnął, jak gdyby dawał komuś sygnał, a następnie znieruchomiał na chwilę w pełnym zachwytu skupieniu. Jego równe białe zęby połyskiwały gdzieniegdzie złotymi koronkami. Chryzostom. W ciszy odpowiedziały mu dwa głośne przenikliwe gwizdnięcia.

1. James Joyce - "Ulisses", nowy przekład Macieja Świerkockiego.
Autor przekładu pochodzi z miasta Łodzi, stąd pętlę tramwajową nazywa "krańcówką", ale to ciekawostka, nie zarzut

2. Maciej Świerkocki - "Łódź Ulissesa", czyli przewodnik po Ulissesie, bardzo fajnie napisany.

https://youtu.be/F2o-weNbGNE

Peter Gabriel - "I/O"

IQ - "Dark Matter"

https://youtu.be/o9ritoa5014

https://tvn24.pl/swiat/sinead-oconnor-nie-zyje-piosenkarka-miala-56-lat-7259858