Wiadomości

jak widać ten temat jest dla Mistrza nieco drazliwy wiec lepiej nie pytać

nowa ankieta przypomniala mi jak kiedys moj kumpel ze studiow( wielki fan DT) pojechal  do Berlina zobaczyc Dreamow na zywo...pozniej opowiadał mi ze koncert trwal ponad 3 godziny a nawet najwięksi fani po 2 juz wymiękali    i tak np 13 minutowy "The Great Debate rozdeli do ponad 23 minut- nie wspominajac o 10 minutowej improwizacji Rudessa i Myunga podczas "Six Degrees of Inner Turbulence" 

 

poza Home- 

w końcu przeciez ta pieśń to jeden z najbardziej dolujacych hymnow wszechczasow

jest tam test i choc po francusku mogę tylko Je taim( czy jakoś tak) powiedzieć to latwo go zrobić

http://www.quizz.biz/quizz-70867.html

moze rzeczywiście troszkę niedopracoweana jest, nie zmienia to jednak tego iz Suppers to jedna z 4 najwazniejszych suit rocka lat 70-tych
( Obok Close to...Yes, Tthick as...- Jethro, Latarnikow- wiadomo kogo, i Shine on - tez wiadomo )

a w ogole  Seconds jest  moim zdaniem najlepsza plyta live obok Typical PH

a dla mnie wybor bardzo prosty jest :
1. Selling England by the Pound - bo to jedna z 3 najlepszych plyt progresywnych jakie sie kiedykolwiek ukazały
2.A Trick of the Tail - bo bo nagrac takie dzielo po odejściu swojego wokalisty to wielkie osiagniecie
3. Foxtrot - za wiadomą jaką suitę

zastanawialem sie czy na 3 miejscu nie umieścić The Lamb- jednak mimo mego uwielbienia dla tej płyty- calość jest troszkę za dluga( wiem ze moge sie narazić wielu fanom za takie teksty..takie jest jednak moje zdanie)  

ja glosuje na The Wake- bo to jedna znajlepszych płyt lat 80, Tales From the Lush Attic i na   Dark Matter  za suitę wiadomo jakoą 

wiekszosc z nas bedzie tam duchem

bedzie na co wydawać kasę:   nowy PH Lacrimosa i riverside a pozniej nowy PT( podobno powojny jeśli wierzyc Stevenowi))

dziwne. .........zwykle ponizej 60 minut nie schodzą

 a ja wlasnie zacząłem Zamek Kafki po po raz 4 chyba- genialna ksiązka- co roku ją czytam

 De-Loused in the Comatorium i Frances...

aby ukazać wam moją milość do Kjurczakow, przeczytajcie sobie co swojego czasu napisałem O Pornography:

Nie potrafię wyobrazić sobie swojego życia bez tej płyty. Poznałem ją przed 9 laty kiedy byłem jeszcze w klasie maturalnej. Pamiętam nawet iż gdy wychodziłem ze sklepu muzycznego padał śnieg, zakrywając cały świat białym całunem. A potem powrót do domu i pierwsze przesłuchanie: to był prawdziwy cios prosto w serce. Po raz pierwszy ktoś w tak przejmujący sposób nazwał wszystkie uczucia które wtedy mą targały. Wczytując się w teksty Roberta czułem jakby ktoś czytał mi w myślach....A do tego jeszcze ta muzyka: mroczna, zimna, przywolująca na myśl malastwo Muncha. I w ten sposób Pornography stała się jedną z płyt mojego życia. Była ze mną w chwilach największych życiowych niepowodzeń i radości....wtedy gdy już tylko muzyka mogła ukoić ból rozłąki. Na tym albumie nie ma słabego numeru; począwszy od One hundred years, w którym posępne dzwięki perkusji wbijają nas w fotel, poprzez neurotyczne Siamense twins, na kakofonicznej pieśni tytułowej skończywszy. Ta płyta jest niczym podróż w samo jądro ciemności, tam gdzie nikt już nie uslyszy naszego wołania. Jest to jednak podróz jak najbardziej potrzebna bo skonfrontowani z najglębszymi lękami jesteśmy pozniej silniejsi i jakby bardziej pewni siebie.....Mrok pornografii uczuć pozwala nam odkryć istotę naszej egzystencji