Wiadomości

Syd Arthur - Apricity (2016) - czwarty album zespołu:  świetna Kanterberyjska psychodelia z odniesieniami do twórczości Soft Machine, Caravan a nawet Pink Floyd- pojawiają sie też elementy znacznie młodsze na przykład nawiązania do melodyki stricte brit-popowej - polecam Tercero bo to chyba ich najlepsza płyta

Akurat przesłuchałem

i jak oceniasz? mnie się bardzo podoba

Syd Arthur - Apricity (2016) - czwarty album zespołu:  świetna Kanterberyjska psychodelia z odniesieniami do twórczości Soft Machine, Caravan a nawet Pink Floyd- pojawiają sie też elementy znacznie młodsze na przykład nawiązania do melodyki stricte brit-popowej - polecam Tercero bo to chyba ich najlepsza płyta

David Gilmour - David Gilmour (1978) - solowy debiut gitarzysty Floydów: nieco bluesowy, troszkę Pinkowy: Gilmour w każdym bądź razie udowodnił tu po raz pierwszy że jest nie tylko studyjnym gitarzystą Watersa- polecam

a u mnie Nick Cave and The Bad Seeds - The Good Son (1990) - z oryginalnej kasety: trochę szumi ale daję radę

Orbital – Radio Sessions 1993 (2025) - czyli odrobina intrygującej elektroniki

Low - Long Division (1995) - drugi, również bardzo ciekawy, album amerykańskiej grupy slow-core'owej

https://artrock.pl/aktualnosci/13611/brian_wilson_nie_zyje.html

IQ - Ever (1993) - najlepszy album tej grupy z lat 90-tych

na wieczór Van Der Graaf Generator - Van Der Graaf Generator At The BBC 1968-1977 (2015)

Bruce Springsteen - Nebraska (1982) - jeden z bardziej nieoczywistych albumów Bossa- dostajemy nieco ponad 40 minut folkowego grania ze świetnymi tekstami opowiadającymi o mrocznej stronie Amerykańskiego Snu: opuszczone stacje benzynowe, wyludnione miasteczka, wyjęci spod prawa uciekający przed własną przeszłością...bardzo dobra płyta- polecam nie tylko fanom artysty

Sex Pistols - Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols (1977) - czytam właśnie Anarchy in The UKR Serhija Żadana więc wysłuchanie po latach słynnego debiutu Pistolsów wydaję się całkiem na miejscu- i muszę stwierdzić że nie jest to jednak do końca takie przeciętne jak kiedyś myślałem: znajdziemy tu kilka świetnych motywów gitarowych, wysunięta do przodu perkusja jak najbardziej na plus, a do tego dochodzą "popisy" wokalno-nihilistyczne Johna Lydona który ponoć w swoich partiach wokalnych wzorował się na Peterze Hammillu ( znalazłem tą informację w starym numerze brytyjskiego magazynu Q z lat 90-tych: czy ktoś na forum mógłby to zweryfikować- może Tercero? ) - podsumowując nie jest to rzecz tak odkrywcza jak niektórzy sądzą (bo wcześniej to samo z lepszym skutkiem robiły m.in. takie grupy jak MC5, Velvet Underground, New York Dolls i przede wszystkim The Stooges), ma jednak swój klimat i myślę że co kilka lat warto do tego albumu wracać 

"One person who recognized that there was more to John Lydon (Johnny Rotten's real name) was then Capital One DJ, Tommy Vance. On July 16, 1977, he interviewed John about his musical influences. Tommy Vance picks up an album, says, "Peter Hammill, who is this guy?" Johnny Rotten replies "You'd be surprised." Peter Hammill, as a middle class prog rocker, writing long melodic songs of lyrical complexity, was exactly the sort of musician punks were expected to despise.
The album was Peter Hammill's Nadir's Big Chance, released in 1975."

link do całości
https://thelittlefeline.substack.com/p/my-favorite-vocalist-peter-hammill

dzięki za info gdzieś z tyłu głowy mi kołatało że Lydon lubił i cenił Nadira

Paatos - Ligament (2025) - coraz bardziej mi się ten nowy album zespołu podoba