Pokaż wiadomości
Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Za to Lacrimosę mogę słuchać do woli w języku Goethego, a nie potrafię się przyzwyczaić do utworów śpiewanych przez Tilo Wolffa i Anne Nurmi po angielsku (jednak twardy akcent niemiecki czuć).
).
A na "Singularity" rzeczywiście perkusja niczym nie zaskakuje. PH nie jest żadnym wirtuozem tego instrumentu. Zresztą może jest programowana?
Na razie mam jakiś uraz i nie słucham jej w ogóle, więc trudno mi się kompetentnie wypowiedzieć. A nóż kryje w sobie tajemnicze piękno, które objawia się słuchaczowi dopiero za tysięcznym przesłuchaniem?
)Mała uwaga organizacyjno-dyscyplinująca: może zostawmy wątek powitalny wątkiem powitalnym, a dyskusję o ulubionych płytach PH przenieśmy do dyskusji o PH...
Też jestem po części skażony, jak to określiłeś, przez Tomka Beksińskiego i w dużej mierze jemu zawdzięczam swoją muzyczną edukację (dopóki był - bo teraz już sam się doedukowuję).
W przypadku płyt VDGG i PH ciężko jest mówić o ulubionych - je się po prostu słucha i przeżywa. W zasadzie albo połykasz wszystko albo nic. Napiszę tak za największe dokonania Hammilla solo uważam - jak ja to określam - jego trylogię z lat 70-tych a więc: "Chameleona...", "Silent Corner..." i "In Camera". Dlaczego te a nie inne? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. A co do "This Side of the Looking Glass" powiem tylko że ta pieśń uratowała mi życie (wraz z "A Way Out" - ale w wersji z "Typical").
Lubię jesień, ale akurat "Autumn" jakoś średnio mi leży. No ale cała "Over" jest rewelacyjna, szczególnie uwielbiam "Betrayed".
Słuszna decyzja - wakacyjny sezon ogórkowy nie sprzyja debatom. Jesień to co innego... Do przepięknej skądinąd piosenki PH Autumn nie będę jednak odsyłać, bo nie jest zbyt krzepiąca
