Aktualnie słucham...

[Tercero]

John Cale - Paris 1919

Art Pop czy coś takiego, ale bardzo mi się podoba.
Szkoda, że nie zaprosił Nico do duetu, byłby perełka album.
Takie utwory jak "Andalucia" czy tytułowa piosenka są napisane dla niej.

[Sebastian Winter]

John Cale - Paris 1919

Art Pop czy coś takiego, ale bardzo mi się podoba.
Szkoda, że nie zaprosił Nico do duetu, byłby perełka album.
Takie utwory jak "Andalucia" czy tytułowa piosenka są napisane dla niej.

bardzo dobry album - o wiele przystępniejszy od jego poprzednich płyt co nie zmienia faktu że to wciąż muzyka na wysokim poziomie pod względem artystycznym- A Nico rzeczywiście by się przydała tutaj w kilku miejscach

u mnie taki zestaw na późne popołudnie: Peter Hammill - From the trees i X/Ten - czyli ten sam zbiór piosenek w wersjach studyjnych i koncertowych- fajnie sie tego słucha obok siebie

[Sebastian Winter]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Miles Davis - Miles Davis in Europe (1964) - klasyczny skład z Hancockiem, Williamsem i Ronem Carterem na czele

[ceizurac]

Count Basie ‎"The Real... Count Basie (The Ultimate Collection)" - swing, big band; całkiem przyjemne na wieczór.

[LenoreLazuli]

Spirogyra - Bells, Boots And Shambles

[Tercero]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Iście Hammillowska płyta. Fajnie byłoby usłyszeć covery wykonane przez PH. Taki "Sicret Side" np. Ale inne też.
Różnica między PH a Nico jest taka (oprócz tych oczywistych) że Nico jest jeszcze bardziej zimna na The End.. niż PH na Chameleon,,,

U mnie
Nico - The End...

[Tercero]

Nico - Drama of Exile
1981

Łza się w oku kręci. Przywodzi na myśl stare dzieje.
 

[LenoreLazuli]

Vashti Bunyan – Just Another Diamond Day
Legendary Pink Dots - Malachai (Shadow Weaver Part 2)

[ceizurac]

John Coltrane "Sun Ship" - avantgarde jazz; bardzo odlotowe.

[Sebastian Winter]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Iście Hammillowska płyta. Fajnie byłoby usłyszeć covery wykonane przez PH. Taki "Sicret Side" np. Ale inne też.
Różnica między PH a Nico jest taka (oprócz tych oczywistych) że Nico jest jeszcze bardziej zimna na The End.. niż PH na Chameleon,,,

takie covery to mógłby być bardzo dobry pomysł- szczególnie You Forget to Answer aż prosi się o wersję PH- brzmi chwilami bardziej Hammillowsko niż sam Hammill

[Tercero]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Iście Hammillowska płyta. Fajnie byłoby usłyszeć covery wykonane przez PH. Taki "Sicret Side" np. Ale inne też.
Różnica między PH a Nico jest taka (oprócz tych oczywistych) że Nico jest jeszcze bardziej zimna na The End.. niż PH na Chameleon,,,

takie covery to mógłby być bardzo dobry pomysł- szczególnie You Forget to Answer aż prosi się o wersję PH- brzmi chwilami bardziej Hammillowsko niż sam Hammill

Tak w ogóle z inne beczki. Czy PH śpiewał jakieś covery kiedykolwiek?

U mnie
John Cale - Artificial Intelligence

[Sebastian Winter]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Iście Hammillowska płyta. Fajnie byłoby usłyszeć covery wykonane przez PH. Taki "Sicret Side" np. Ale inne też.
Różnica między PH a Nico jest taka (oprócz tych oczywistych) że Nico jest jeszcze bardziej zimna na The End.. niż PH na Chameleon,,,

takie covery to mógłby być bardzo dobry pomysł- szczególnie You Forget to Answer aż prosi się o wersję PH- brzmi chwilami bardziej Hammillowsko niż sam Hammill

Tak w ogóle z inne beczki. Czy PH śpiewał jakieś covery kiedykolwiek?

nie kojarzę w tej chwili - moim zdaniem chyba nie choć lepiej będzie wiedział Ceizurac

Lou Reed, John Cale and Nico - Le Bataclan '72 - w programie koncertu znalazły się solowe nagrania Nico, klasyki VU i utwory Reeda i Cale'a- bardzo dobry koncert o znaczeniu historycznym bo było to pierwsze spotkanie trójki muzyków od 1967 roku

[ceizurac]

Tak w ogóle z inne beczki. Czy PH śpiewał jakieś covery kiedykolwiek?

Na pewno zaśpiewał coś po francusku na jakiejś składance dla Michela Polnareffa.
https://rutracker.org/forum/viewtopic.php?t=4213566

Треклист:
1. Pulp — Le Roi Fourmis (3:16)
2. Bertrand Burgalat — Holidays (2:57)
3. Saint Etienne — La Poupee Qui Fait Non (3:31)
4. Blaine Reininger — Fame A La Mode (4:21)
5. Nouvelle Generation De La Republique Du Congo — Dans La Rue (4:02)
6. Louis Philippe — Le Bal De Laze (5:13)
7. Steven Brown — Sous Quelle Etoile Suis-Je Ne? (4:36)
8. Spookie — Lettre A France (2:53)
9. Nick Cave — Goodbye Marylou (5:13)
10. The Residents — Love Me, Please Love Me (3:09)
11. Gentle People — La Mouche (3:22)
12. Peter Hammill — Jour Apres Jour (2:42)
13. Simon Warner — Le Desert N'est Plus En Afrique (3:56)
14. Neppu Tokyo Salon — Tam Tam (4:00)
15. Daphne Kaye — Sous Quelle Etoile Suis-Je Ne? (3:58)
16. Bill Pritchard — Je Suis Un Homme (3:12)
17. Marc Almond — Ame Caline (3:15)
18. Pascal Comelade — Le Bal Des Laze (2:16)
19. Pizzicato Five — Tout Tout Pour Ma Cherie (4:58)

[Sebastian Winter]

Nico - Drama of Exile
1981

Łza się w oku kręci. Przywodzi na myśl stare dzieje.
 

mi tak samo- mam dość osobiste wspomnienia związane z tą płytą, która choć trzyma wysoki poziom, nie należy przecież do najlepszych albumów artystki- ma jednak w sobie coś co przyciąga słuchacza i wciąż pamiętane, pozwala lepiej przeżyć kolejny dzień

u mnie Tangerine Dream i ich chińskie impresje czyli Great Wall of China (2000)

[Hajduk]

na wieczór dwie zupełnie nie przystające do siebie płyty;

Nico - The End... (1974) - i to już jest absolutna rewelacja- mroczny, organowo-syntezatorowy nastrój mogący kojarzyć  się chwilami z Chameleon in the shadow of the night Hammilla a nad wszystkim unosi się nieziemski głos Nico- na płycie usłyszeć można znakomity cover klasycznego nagrania Doorsów czyli The End a także na sam koniec hymn niemiecki w folkowo- awangardowej aranżacji dużo tutaj znakomitych gości: John Cale, Brian Eno i Phil Manzanera- co tu zresztą dużo mówić; dla fanów katedralnych, hammillowskich klimatów znanych z Chameleon i Silent Corner jest to album absolutnie obowiązkowy

Iście Hammillowska płyta. Fajnie byłoby usłyszeć covery wykonane przez PH. Taki "Sicret Side" np. Ale inne też.
Różnica między PH a Nico jest taka (oprócz tych oczywistych) że Nico jest jeszcze bardziej zimna na The End.. niż PH na Chameleon,,,

U mnie
Nico - The End...

Tak, Nico jest zimna jak noc polarna. Ale "Chameleon" to bardzo gorąca, emocjonalna płyta. Nigdy nie powiedziałbym, że Peter jest "zimny".