Album koncertowy "VITAL" (1978)

[Polset]

Wszystkie nowe utwory stoją na bardzo wysokim poziomie.

Ship of Fools, Door, Sci-Finance i Urban powstały już po Quiet Zone?

Ship of Fools i Door chyba w tym samym czasie
Sci-Finance to nie wiem

[Tomek]

Wersja Sci-finance (revisited) też bardzo dobra. Początkowo nawet bardziej mi podeszła. Troche kojarzy mi się z albumem The Future Now.

[Godbluff]

Door i Ship Of Fools to są chyba z tej samej sesji co Quite Zone\Pleasure Dome. Na remasterce EMI z 2005 mamy te utwory w wersjach studyjnych. A propo to polecam właśnie te wydawnictwa bo moja sporo lepszą jakość dźwięku.

Ja nie wiem czy już wspominałem ale właśnie dzięki wersji Still Life z tego albumu pokochałem ten utwór i do dziś zresztą uważam za najlepsze wykonanie, głównie przez wokla.

Każda warsja na tym albume jest dziełem sztuki.

[Tamara]

A ja długo Vital nie znałam, co może jest głupie.
Ale ja nie bardzo lubię The Quiet Zone / The Pleasure Dome i nie myślałam, że Vital mnie zaskoczy, bo jestem wielką fanką Bantona, a tu go nie ma.
Ale było całkiem inaczej, ta płyta mnie zabiła i bardzo często jej słucham.
Dzisiaj też, bo Hennos napisał, że kupił na zlocie wydanie 1 CD, ono też jest dobre.
Ja uwielbiam "Still Life", "Latarników / Lunatyków" i "Pionierów" z tej płyty najbardziej.
Ale wszystko jest świetne!

[Godbluff]

A ja długo Vital nie znałam, co może jest głupie.
Ale ja nie bardzo lubię The Quiet Zone / The Pleasure Dome i nie myślałam, że Vital mnie zaskoczy, bo jestem wielką fanką Bantona, a tu go nie ma.
Ale było całkiem inaczej, ta płyta mnie zabiła i bardzo często jej słucham.
Dzisiaj też, bo Hennos napisał, że kupił na zlocie wydanie 1 CD, ono też jest dobre.
Ja uwielbiam "Still Life", "Latarników / Lunatyków" i "Pionierów" z tej płyty najbardziej.
Ale wszystko jest świetne!

Hammill w tym okresie śpiewał bardzo charakterystycznie, mrocznie i agresywnie. Ja też uwielbiam organy Bantona ale jakoś na tym albumie zupełnie mi ich nie brakuje. Głos Hammilla nadrabia wszystko.

[Hajduk]

Urban zostało napisane w trakcie prób w Norton Canon Rectory między styczniem a kwietniem 1975 roku (wtedy powstał między innymi równiez materiał na Godbluff i połowę Still Life).
Door 6 stycznia 1977 przed sesją "Quiet Zone"/"The Pleasure Dome"
Ship Of Fools pochodzi równiez z sesji do tej plyty i było wydane na drugiej stronie singla "Cat's Eye" (na przykład we Francji)
Sci-Finance 8 grudnia 1977
Informacje Peter Hammill - wydawnictwo "The Box"

[ceizurac]

Witam nowego forumowicza!  Bo jeszcze nie miałem takiej okazji. Widzę, że jesteś dobrze zorientowany w temacie. I będziesz się tutaj udzielał.

[Jurski]

Ja wałkuję Vital od 2 dni i w pracy i w domu. Dawno nie słuchałem i juz zapomniałem jaka w tym jest moc. Co prawda mam wersje jednopłytowa, ale nigdy nie przepadałem za Nadirem, więc nie zamierzam nabywać 2 CD w najbliższym czasie Tak naprawdę, to połaczenone Latarnicy/Lunatycy właśnie w tej wersji było pierwszym utworem VdGG, który usłyszałem. To było chyba w audycji Piotra Kosińskiego w RMFie... chyba około 96 roku... może 97. Audycja nazywała się "Noc malowana fantyazją" o ile mnie pamięć nie myli.

[Desdemona]

Ja wałkuję Vital od 2 dni i w pracy i w domu. Dawno nie słuchałem i juz zapomniałem jaka w tym jest moc. Co prawda mam wersje jednopłytowa, ale nigdy nie przepadałem za Nadirem, więc nie zamierzam nabywać 2 CD w najbliższym czasie Tak naprawdę, to połaczenone Latarnicy/Lunatycy właśnie w tej wersji było pierwszym utworem VdGG, który usłyszałem. To było chyba w audycji Piotra Kosińskiego w RMFie... chyba około 96 roku... może 97. Audycja nazywała się "Noc malowana fantyazją" o ile mnie pamięć nie myli.

"Rock Malowany Fantazją", jak RMF

[Frippotronic]

Bardzo fajna koncertówka. _{(wyrażam swoje zdanie})

[mahavishnu]

No to ja niestety będę musiał się wyłamać z tego zachwytu nad tym albumem  i to bynajmniej nie z przekory. Poznałem ten album jeszcze w wersji 1 cd kupionej w ciemno jakieś 17 lat temu i od razu ewidentnie mi nie podeszła. W przeciwieństwie do wszystkich wcześniejszych płyt (wyjątkiem jest ,,Quiet zone..'' , które wydało mi się przeciętne z różnych względow , ale to już zupełnie inny temat). Po latach wróciłem do ,,Vital'' ponownie i ... reakcja była analogiczna. Oczywiście wszystko sprowadza się do kwestii subiektywnych, bo przecież nie jest to zwrot w kierunku komercji , po prostu dla mnie jest to w sensie stylistycznym wolta niekorzystna.
Co  mi nie odpowiada :
- rażący brak organów Bantona  i saksofonu Jacksona (wprawdzie wystąpił on na tym koncercie , ale z powodu problemów technicznych jego partie  nagrały się w szczątkowej postaci - na magnetofonie 24 ścieżkowym partie Jacksona były tylko na jednej ścieżce , która się nie nagrała i Evans musiał dokonywać cudów w czasie miksu , aby jakoś to zabrzmiało dokonując różnych edycji ścieżek , gdzie było slychac trochę dzwięki saksofonu)
- uproszczenie aranżacji nie wpłyneło korzystnie na muzykę , mimo wszystko brzmi to mniej oryginalnie , zagubiło się to niepowtarzalne brzmienie , duch eksploracji sonorystycznych , czasami zespół ociera się mocno o taki typowy rockowy mainstream , co w wypadku VDGG nie musi być zaletą
- brzmienie surowe , kostyczne , jak dla mnie zanadto monochromatyczne , brakuje różnych odcieni i smaczków sonorystycznych , które występowały w składzie klasycznego kwartetu
-  nie podzielam zachwytu nad koncertowymi ,,Pionierami'' -  wersja koncertowa została pozbawiona tej natchnionej kosmiczno - psychodelicznej aury , brak jej wysublimowania brzmieniowego i aranżacyjnego , utwór o takiej tematyce przerobiony na wersję zgoła nowofalową  to jakby pozbawienie go skrzydeł fantazji i ekstrawagancji , która występowała w oryginale , zanadto przyziemne
- skrzypek Graham Smith nie do końca pasuje do tego składu , jego gra jest , jak na mój gust , zanadto eklektyczna i staroświecka ( dobrze słychać to szczególnie na ,,Quiet zone..'')
-  1978 rok to czasy apogeum popularności nowej fali  , to rodzi jednak mimo wszystko pewne wątpliwości , czy ta wolta stylistyczna zespołu nie była jednak  po części aktem konformizmu , pamiętam oczywiście o prekursorskim ,,Nadirze'' sprawa jest dośc delikatna , pewien osad jednak pozostaje
- z całym szacunkiem dla nowych kompozycji na tej płycie - według mnie są one o klasę gorsze od tych z lat 1969-1976
- Grzegorz Kszczotek w ,,Tylko rocku'' wycenił ten album na 3 1/3 i w gruncie rzeczy podzielam jego zdanie

[Sebastian Winter]

A ja Vital bardzo lubię i wcale mi nie przeszkadza nowo falowe podejscie do kompozycji- stare klasyczne dzieła VDGG brzmia moim zdaniem bardziej punkowo i nawet pioneers robi podobne wrazenie- ta plyta jest o wiele bardziej szalona niz mozna by od Grafów oczekiwać no i do tego znakomity spiew PH- bardzo agresywny i   świdrujący w głowie na dlugo po zakonczeniu sie plyty. Moze rzeczywiscie brakuje tutaj Jaxona lecz Smith spisuje sie znakomicie a jego skrzypce swietnie wpasowuja sie wklimat plyty nadając całosci inny nieznany dotad wymiar. Oceniajac tą plyte nie mozna także zapomniec ze w momencie jej ukazania scena muzyczna sie zmieniła- pojawił sie punk i nowa fala, nie nazwał bym tego wydawnictwa komformistycznym bowiem PH zawsze szedł z duchem czasu i gdyby calą karierę nagrywał Lemmingi i inne Losty, jego dzisiejsza pozycja z pewnoscią byłaby słabsza. Artysta musi sie bowiem rozwijać nawet jesli kosztem całkowitej wolty stylistrycznej( vide Miles Davis i plyta Bitches brew- dla wielu fanow jazzu nie do przyjecia w momencie jej wydania lub  B. Dylan po wydaniu elektrycznego Highway 61)

[mahavishnu]

A ja Vital bardzo lubię i wcale mi nie przeszkadza nowo falowe podejscie do kompozycji- stare klasyczne dzieła VDGG brzmia moim zdaniem bardziej punkowo i nawet pioneers robi podobne wrazenie- ta plyta jest o wiele bardziej szalona niz mozna by od Grafów oczekiwać no i do tego znakomity spiew PH- bardzo agresywny i   świdrujący w głowie na dlugo po zakonczeniu sie plyty. Moze rzeczywiscie brakuje tutaj Jaxona lecz Smith spisuje sie znakomicie a jego skrzypce swietnie wpasowuja sie wklimat plyty nadając całosci inny nieznany dotad wymiar. Oceniajac tą plyte nie mozna także zapomniec ze w momencie jej ukazania scena muzyczna sie zmieniła- pojawił sie punk i nowa fala, nie nazwał bym tego wydawnictwa komformistycznym bowiem PH zawsze szedł z duchem czasu i gdyby calą karierę nagrywał Lemmingi i inne Losty, jego dzisiejsza pozycja z pewnoscią byłaby słabsza. Artysta musi sie bowiem rozwijać nawet jesli kosztem całkowitej wolty stylistrycznej( vide Miles Davis i plyta Bitches brew- dla wielu fanow jazzu nie do przyjecia w momencie jej wydania lub  B. Dylan po wydaniu elektrycznego Highway 61)

Oczywiście zdaje sobie sprawę , że mój dystans do tej płyty wynika w dużej mierze z tego , iż estetyka nowofalowa jest mi zupełnie obca , stąd trudności z pozytywną recepcją tej muzyki. Album jest dość kontrowersyjny w sensie stylistycznym, dlatego siłą rzeczy będzie budził wątpliwości. Te przykłady z Davisem i Dylanem są dość niebiezpieczne bowiem jednym z najistotniejszych powodów ich wolty stylistycznej były nie tylko wewnętrzne potrzeby redefinicji swojego języka muzycznego , ale także chęć otworzenia się na szersze grono słuczaczy. A wiadomo jakie niesie to za sobą konotacje. Miles Davis w swojej autobiografii przyznaje wprost , że nie chciał grać tylko muzyki jazzowej , która stopniowo stawała się passe , stąd otworzenie sie na muzyke rockową i elektryfikacja brzmienia. Wewętrzna metamorfoza a potrzeby rynku  to zatem dość skomplikowane i niejedoznaczne kwestie. Oczywiscie Davis nie kierował się li tylko względami komercjalnymi , co doskonale pokazują jego dwie fundamentalne płyty ,,In a silent way'' i ,,Bitches brew'' , przesiąknięte duchem eksperymentatorstwa i niełatwe w odbiorze. Dylan także świetnie zdawał sobie sprawę , że granie akustycznej odmiany folk rocka zamknie go w swoistym gettcie, odgradzając od szerszego grona słuchaczy. Davis i Dylan zmieniając stylistyczne oblicze zrobili to jednak w wielkim artystycznym stylu , tworząc swoje fundamentalne albumy , które wyznaczyly rozwój muzyki w swoim gatunku. W wypadku Hammilla ta zmiana stylistyczna nie wyniosla go wcale na żadne nowe muzyczne wyżyny. Dzisiaj po latach widać wyraznie , że VDGG zdobył poczesne miejsce w panteonie muzyki rockowej lat 70-tych nie dzięki płytom z lat 1977-1978 , ale albumom nagranym w latach 1969-1976 . Te płyty z lat 1977-1978 to tylko takie zwieńczenie działalności zespołu . Kto postawiłby ten zespół w muzycznej ekstraklasie , gdyby nagrał tylko te ostatnie dwie płyty, zapewne niewielu , były to ,,tylko'' bardzo dobre albumy rockowe. To nie one wyznaczały jednak definicję muzyki rockowej lat 70-tych.  Generalnie rzecz biorąc to szkoda , ze zespół nie pokusił sie o wydaie albumu koncertowego np. w 1976 roku w klasycznym składzie. Obawiam się , że w archiwach chyba nie ma żadnych taśm z nagraniami zespołu z lat 1970-1976 , świadczą o tym choćby te bonusy na remasterach , niestety w podłej jakości, pochodzące z bootlegów. Nie mamy zatem żadnej koncertowej wizytówki zespołu z tych ,,złotych lat'' , nie licząc bootlegów i nagrań wideo. Wielka szkoda.

[Sebastian Winter]

zgadzam sie z Tobą kolego, wielka szkoda ze PH i spółka nie nagrali plyty live na przyklad w 1972-  powinien być nawet podwojny z latarnikami na jednej stronie - a z Lemmingami After the flood refugees Lostem i Emperorem na pozostalych

[Polset]

Zgadzam się z wami. Z resztą moje zdanie na temat Vital jest znane od dawna