Wiadomości

Meurglys III (The Songwriter's Gild) (World Record, 1976) 
Nie licząc suity Plaque of Lighthouse Keepers najdłuższy utwór VDGG. Tytuł Hammill zaczerpnął z średniowiecznego eposu "Pieśń o Rolandzie", który opowiada o bitwie pod Roncevaux (tak też nazywa się ,,bitewny" utwór z płyty VDGG ,,Time Vaults" - mam nawet "teledysk" do tego utworu - "wojna").
Meurglys to miecz jednego z bohaterów tej epopei. PH z kolei nazywał tak swoje gitary. W tamtym okresie (1976) był to trzeci Meurglys. W tekście piosenki Hammill opowiada o niemożliwości porozumienia się, kontaktu z drugim człowiekiem; ze swoją gitarą się czuje najlepiej, jest ona jedynym jego przyjacielem, pomaga mu przetrwać samotność, a dzięki skomponowanym na niej piosenkom może ,,dostać kolejną porcję papierosów". Muzycznie utwór jest bardzo zróżnicowany. Po orkiestrowym, nieco patetycznym wstępie, następują fragmenty zdecydowanie rockowo-saksofonowe, przeplatane ostrym śpiewem i "szeptankami" Hammilla z ,,Meurglys'em. Końcówka (tak od 14 minuty) to...reggae (no prawie) - perkusja i organy tworzą charakterystyczny podkład pod niesamowite solówki Jaxona i Hammilla. Saksofon i gitara tworzą genialny dialog. Solówka Hammila jest ostra, nierówna, kanciasta, kłująca w uszy i mogłaby spokojnie trwać jeszcze 2 razy dłużej. Sam utwór trwa ponad 20 minut, ale na koncertach rozrastał się do prawie 30. Ach te lata 60-te... 
Fonetycznie Merglys to "my church".

Czasy utworów to moje małe zboczenie. Ha,ha,ha...
Coś jeszcze znajdę.

Trochę zabawy wymyśliłem:

Najkrótsze utwory VDGG: (wersje studyjne)

Aerosol Grey Machine 0:46 (Aerosol..., 1970)
Black Smoke Yen 1:26 (Aerosol.., 1970)
The Sphinx Returns 1:30 (Quiet Zone/Pleasure Dome, 1977)

I najdłuższe: (wersje studyjne)
A Plague Of Lighthouse Keepers 23:04 (Pawn Hearts, 1971)
Meurglys III (The Songwriter's Guild) 20:50 (World Record, 1976)
Childlike Faith In Childhood's End 12:38 (Still Life, 1976).

Jeszcze jakieś naj...może się znajdą.

Miałem aparat ale nie odważyłem się robić bo ochroniarze komuś obok kto robił kazali oddać aparat (chyba do przechowalni).
Ci co robili chyba mieli akredytacje.

Krakowski koncert w porównaniu z innymi z tej trasy rzeczywiście był jednym z lepszych. Mam bootleg z Krakowa i brzmi on bardzo dobrze. Nawet gitara PH, o której wypowiadałem się troszkę krytycznej "gra" swoje i co najważniejsze słychać ją. Może to rzeczywiście kwestia tego że siedziałem blisko itp.

Co do PG i PH - to o ile pamiętam PH śpiewał też w chórkach na "niemieckim" albumie PG; zresztą na "Us" chyba też.
Akcent jak akcent, ale jakoś nie potrafię strawić niemieckiego Hammilla. Za to Lacrimosę mogę słuchać do woli w języku Goethego, a nie potrafię się przyzwyczaić do utworów śpiewanych przez Tilo Wolffa i Anne Nurmi po angielsku (jednak twardy akcent niemiecki czuć).

Mam nadzieję, że byliście na którymś z polskich koncertów. Ja byłem w Krakowie. I byłem bardzo zadowolony. Jeszcze z 2-3 lata temu nie mógłbym się zdobyć na obiektywizm względem VDGG/PH, a teraz już się odważę.

Koncert był dobry po względem wykonawczym i repertuarowym (zagrali prawie wszystko co bym chciał usłyszeć- no może jeszcze Louse is not a home by się przydało). Gorzej z nagłośnieniem - a może byłem za blisko, bo pod samą sceną w pierwszym rzędzie. W każdym razie było głośno, ale po paru minutach się przyzwyczaiłem.
Forma wokalna PH bez zarzutu, a nawet rewelacyjna - gorzej z jego grą na gitarze (walczę żeby zachować obiektywizm) - trochę sprzężeń, mało było jej słychać, no i brakowało mi dłuższej solówki w Meurglys III. Ale przecież PH nie jest gitarowym hero.
Evans bez zarzutu na perkusji, chociaż po koncercie słyszałem że tu i ówdzie się pomylił z rytmem - ja tego nie zauważyłem. Banton na organach świetny - ruchliwy, wyginający się grając karkołomne partie - swoje i nieobecnego (już chyba na zawsze w VDGG) Jaxona.
Punktem kulminacyjnym było wg mnie wykonanie Gog - chaotyczne (takie jak powinno być), z wrzeszczącym Hammillem i szaleńczymi partiami organów i perkusji. Miło zaskoczyły mnie też: Childlike Faith In Childhood's End oraz Sleepwalkers. A klasą samą dla siebie było połączone In the black room i Every bloody emperor. A nowy utwór (z płyty, która ma się ukazać na początku przyszłego roku) All that before - nie powalił. No i piękny bis - Refugees. Uff - sukces - udało mi się zachować obiektywizm (mam nadzieję).

Może nie wyraziłem się jasno - na "Offensichtlicht Goldfisch" Hammill śpiewa po niemiecku. Płyta nagrana była tylko na tamten rynek i zawiera niemeickie wersje utworów m.in. z "Out of water" i "The Noise". Raz słuchałem jej i to mi wystarczy. Tracklista:
Offensichtlich Goldfish 5:00
Dich zu finden 4:46
Die Kälte killt den Kuß 4:12
Favorit 5:06
Kaufhaus Europa 5:11
Der Lärm 6:13
Oase 5:44
Die Prominenz küßt sich 4:34
Die Tinte verlischt 4:23
Auto (Wieder im Wagen) 4:02
Gaia 5:38
Schlaft nun 4:39.

A na "Singularity" rzeczywiście perkusja niczym nie zaskakuje. PH nie jest żadnym wirtuozem tego instrumentu. Zresztą może jest programowana?

Są piękne utwory na "Singularity" - co powiecie o Meanwhile my mother albo Famous last word. Ale dla mnie kulminacja to White dot - coś w stylu mroczniejszej strony PH - nerwowo przerywany wokal, gitary rozszarpują słuchacza. Jeśli chodzi o warstwę słowną to wydaje mi się że PH wypowiada się o swojej karierze (może nie do końca takiej jakiej oczekiwał) np.w Vainglorious Boy i w Friday afternoon; no i porusza temat śmierci, odejścia np.Meanwhile my mother. No ale "Singularity" nagrał  po zawale serca. Ogólnie cała płyta mi się podoba, ale jeszcze muszę się wsłuchać dokładnie. P.S. A czy zauważyliście, że w utworze Nake to the flame - po raz pierwszy można usłyszeć u PH gwizdanie - po prostu fajne. P.S. Zdecydowanie nie mogę słuchać płyty " Offensichtlich Goldfisch" Ph po niemiecku (hmm...wolę Lacrimosę).

Też jestem po części skażony, jak to określiłeś, przez Tomka Beksińskiego i w dużej mierze jemu zawdzięczam swoją muzyczną edukację (dopóki był - bo teraz już sam się doedukowuję).
W przypadku płyt VDGG i PH ciężko jest mówić o ulubionych - je się po prostu słucha i przeżywa. W zasadzie albo połykasz wszystko albo nic. Napiszę tak za największe dokonania Hammilla solo uważam - jak ja to określam - jego trylogię z lat 70-tych a więc: "Chameleona...", "Silent Corner..." i "In Camera". Dlaczego te a nie inne? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. A co do "This Side of the Looking Glass" powiem tylko że ta pieśń uratowała mi życie (wraz z "A Way Out" - ale w wersji z "Typical").

Lubię jesień, ale akurat "Autumn" jakoś średnio mi leży. No ale cała "Over" jest rewelacyjna, szczególnie uwielbiam "Betrayed".

Właśnie się zarejestrowałem i nie masz pojęcia jak się cieszę że taka strona powstała. Powolutku, krok po kroczku i będzie na pewno działać. Jestem fanem wielkim PH/VDGG. Mam nadzieję że strona będzie świetna.