1
Pokaż wiadomości
Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
3
Inni wykonawcy / Nowy singiel Pink Floyd, pomoc Ukrainie
« dnia: 08 Kwietnia 2022, 08:19:32 »
Pink Floyd z udziałem ukraińskiego artysty wydał nowy singel, dochody wesprą Ukrainę:
5
Organizacja forum / Nowy wygląd forum - możliwość zmiany
« dnia: 06 Września 2021, 18:10:37 »
Jeśli się Wam nie podoba nowa skórka forum, to możecie ją zmienić na starą tutaj, wybierając styl "Domyślny styl SMF":
https://vdgg.art.pl/forum/index.php?action=theme;sa=pick;u=39;bba848bed5=bcb692bae8e28bbb530317b00aefc65c
Polsetowi ustawiłam prehistoryczny styl "Core", jaki miał wcześniej.
Mnie już mdliło od tego niebieskiego tła
https://vdgg.art.pl/forum/index.php?action=theme;sa=pick;u=39;bba848bed5=bcb692bae8e28bbb530317b00aefc65c
Polsetowi ustawiłam prehistoryczny styl "Core", jaki miał wcześniej.
Mnie już mdliło od tego niebieskiego tła
6
Dyskusja van der graafowa / Kompozytor klasyczny o "Pladze"
« dnia: 11 Czerwca 2021, 16:22:18 »
Bardzo ciekawy kanał kompozytora klasycznego z USA, który analizuje kompozycje progresywne, właśnie zrobił "Plagę":
7
Inni wykonawcy / Bill Rieflin nie żyje
« dnia: 25 Marca 2020, 06:22:52 »
Nie żyje Bill Rieflin, perkusista między innymi King Crimson.
Zmarł na raka w wieku 59 lat.
Zmarł na raka w wieku 59 lat.
8
Inni wykonawcy / Mark Hollis nie żyje
« dnia: 26 Lutego 2019, 00:11:36 »
Niestety zmarł wczoraj Mark Hollis z Talk Talk, miał 64 lata.
10
Dyskusja hammillowa / Relacja - Peter Hammill, Berlin – Quasimodo, 27 maja 2018
« dnia: 21 Sierpnia 2018, 03:58:06 »
Oto relacja Roberta Błaszaka z ProRadia, który uczestniczył w berlińskim koncercie PH z 27 maja 2018.
Tekst zamieszczam za zgodą autora.
FROM THE TREES TO KANTSTRASSE
Peter Hammill, Berlin – Quasimodo, 27 maja 2018
Autobus wypluł mnie na ZOB (Zentral Omnibus Bahnhof). Zaplanowałem spacerkiem przejść wzdłuż ciągnącej się równoleżnikowo ponad 3 km ulicy Immanuela Kanta, gdzie miał zaśpiewać Pan Głos. Najpierw jednak przeszedłem przez niewielki (przykładając wrocławską skalę) park ze zdewastowanym jasnozielonym sprayem miejscem pamięci poległych w I wojnie światowej. U nas rozbierają pomniki poległych żołnierzy Armii Ludowej… Degradacja szacunku i pamięci o ofiarach czasów strasznych. Obok, nad stawem – czy może bardziej niewielkim jeziorem – stoi niezwykle wybujały platan. Jego obwód pnia na pewno przekracza 6-7 m, a konary są tak fantazyjnie powykręcane, jakby w bólu przyszło drzewu patrzeć na dziejowe zawieruchy… From The Trees… taki tytuł ma najnowsze dzieło Pana Głosa…
Na azymut – pamiętając ekran z GoogleMaps pokazujący plan Berlina i lokalizację klubu, w którym mam się spotkać z najważniejszym dla mnie Artystą – doszedłem do wspomnianej w tytule Kantstrasse…
Filozofowi nawet nie śniło się, że na ulicy jego imienia znajdzie się miejsce na przegląd kuchni z całego świata: smaki tajwańskie, tajskie, chińskie, japońskie i indyjskie przeplatają się tu z bliższą nam kuchnia włoską, hiszpańską, grecką czy arabskim falaflem – oczywiście pełno tureckich dönnerów. Jest restauracja paryska i bałkańska.
Kant nie wiedział również, że kiedyś pseudofilozofia będzie chciała unicestwić całe narody, by zapanować nad światem. Niewielu z przechodzących ulicą ludzi wszystkich ras i wyznań depczących chodnik, dostrzega wmurowane weń mosiężne wytrawione tabliczki z nazwiskami dwu zamordowanych ofiar Holocaustu. A przecież obie tu mieszkały, były berlinkami, obywatelkami stolicy wielkiego państwa w środku cywilizacji, w środku Europy. Państwa o wielkiej przecież kulturze, tradycjach, myśli, nauce, w którym jednak w zdumiewający sposób i niebywale skutecznie, po kilku prostych, populistycznych zabiegach powstało coś, czego zasady i skutki wprowadzenia w życie chorej ideologii nie mieszczą się w mojej 50-letniej głowie. I chyba nie zmieszczą się nigdy…
„Humanity we must rise above / In the name of all faith and hope and love…” – zaśpiewał, a raczej wykrzyczał Peter Hammill na koniec płyty “Still Life” grupy Van der Graaf Generator z 1976 roku.
Kamienice w stronę centrum coraz bogatsze, wykwintnie udekorowane. Knajpki powoli przechodzą w eleganckie restauracje. Przechodzę ostatnie skrzyżowanie – za nim restauracja i klub – cel mojego spaceru. O czym zaśpiewa dziś Mr Voice?
Klub nazywa się Quasimodo – ani piękny w środku, ani brzydki na zewnątrz… dość zwyczajny. Ten tekst piszę czekając w ogródku restauracji na posiłek – niezbędny po podróży. Okazuje się być nim wielki hamburger o smaku… kebabu. Nie jest tak źle, lubię kebab… Ale ciemne piwo Erdinger – wyborne. Lubię ciemne piwa. Rozjaśniają umysł…
A do występu Artysty, który za chwilę – jasny umysł jest niezbędny. Bo poetyka tekstów trudna, muzyka skomplikowana z mocnym, emocjonalnym przekazem.
To będzie drugi koncert Petera Hammilla w Quasimodo – pierwszy odbył się wczoraj. Po chwili rozmowy z ciemnoskórym kelnerem dowiaduję się, że słyszał wczoraj 3 utwory, ale to nie jego klimaty. Ale za to – gdy dowiedział się skąd przybyłem – nieco bez związku z tematem koncertu, pospieszył donieść mi, że samotna atrakcyjna kobieta siedząca przy sąsiednim stoliku też jest z Polski. Jednak, gdy spojrzałem na nią, okazało się, że zawzięcie coś pisała – podobnie zresztą jak ja. Postanowiłem chwilowo nie przeszkadzać… Okazało się jednak, że jest tutaj w innym celu, bo na koncert nie weszła.
No ale już czas, by zejść do klubu. Zaskoczyła mnie jego kameralna sala i niewielka scena. To nie klub, a klubik. Pomyślałem, że w kilkumilionowym mieście, stolicy wielkiego kraju koncert takiego Artysty jak Hammill powinien zebrać większe audytorium. Tym bardziej, że w pamięci mam niezapomniany występ Petera w wypełnionej sali Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy z 1995 roku. A tu taki mały klubik… Nie było nas więcej jak 100 osób. Ale ja się cieszę z tego, odbiór koncertu będzie bardziej intymny, a i może będzie szansa porozmawiać z Głosem.
Kilka rzędów krzesełek, wszystkie zajęte. Na stojąco, ale z piwem w ręku. Żadnej fosy, ochroniarzy, etc. Wśród publiczności przegląd języków – wyławiam tuż obok słowa po polsku – okazuje się, że jest z Polski kilkunastu fanów, jeden z nich pokazuje mi na smartfonie setlistę wczorajszą. To też musiał być przepiękny wieczór… Peter Hammill umyślił sobie zagrać w Niemczech 6 koncertów w 3 miastach. W każdym z dwu koncertów miał być inny zestaw utworów. A więc tego, co mi pokazał kolega dziś nie usłyszę, ale przy tak obszernym dorobku żadna to strata – Peter mógłby grać 50 i więcej koncertów, i żaden utwór mógłby się nie powtórzyć, a każdy występ byłby niezapomniany. Widzę po tej liście, że to nie jest czysta promocja najnowszego albumu, lecz koncert przekrojowy. Bo Peter na swojej stronie zapowiedział, że okazją do tej trasy jest rocznica – 50 lat działalności scenicznej Hammilla.
Wreszcie na scenie dziarsko pojawił się On. Choć na twarzy widać wiek, to pod względem witalności wskoczył całkiem młody człowiek. I zaczęło się… a piękniej nie mogło, bo dokładnie tak, jak we wspomnianym koncercie bydgoskim od My Room. I stanął mi przed oczyma Tomek Beksiński i jego wzruszenie, gdy zapowiadał wówczas występ swego idola. Wtedy i dziś genialny głos – wszystkie frazy dociągnięte – w ogóle nie słychać było bagażu tych 50 lat na scenie i 70 lat życia.
Zastanawiałem się podczas słuchania w czym tkwi poza głosem wyjątkowość tego Artysty. I chyba odgadłem: grając na instrumentach Hammill nie wygrywa pełnych linii melodycznych – często wystarczają mu 2 – 3 akordy – tylko są to te właściwe, poruszające słuchacza i wyzwalające emocje i uczucia wrażliwca. W duszy odbiorcy automatycznie odtwarza się cała melodia. To magia geniuszu.
I tak od pierwszych słów wyśpiewanych nisko „Searching for diamonds in the sulphur mine…” kolejne diamenty zaczęły świecić: Mirror Images, a potem Tenderness i rzadziej grany – jeden z niewielu skomponowanych we współpracy z innym muzykiem – Empire of Delight z przeuroczej płyty „As Close As This…” nagranej wyłącznie z akompaniamentem fortepianowym. Ale ten utwór współtworzył drugi absolutny geniusz – Keith Emerson. Tę fortepianową część występu zamknął utwór z najnowszej płyty – Reputation i Peter przesiadł się i wziął do ręki gitarę…
Zaczęło być jeszcze ogniściej. Najpierw Comfortable – normalnie zarejestrowany w bardzo rockowym składzie uformowanej w I połowie lat 80. K-Group. Potem cudna Shingle Song i tytułowy utwór z płyty „Skin” – również rzadko prezentowany przez Artystę na żywo. Jeszcze zabrzmiał starszy kawałek Rubicon z „Silent Cornera…”, znakomita vandergraafowa La Rossa i ten gitarowy set zamknął się ostro wykrzyczanym „Waiting for the doctor to come”, a więc utworem Patient.
I znów fortepian, przy którym Peter wykonał kilka nowszych kompozycji, a zakończył zasadniczą część koncertu cudowną, przejmującą interpretacją In The End z płyty „Chameleon In The Shadow Of The Night”… ta Muzyka ma już 45 lat…
Po oczywistych burzliwych oklaskach ponownie wbiegł na scenę, w ogóle nie zmęczony i na bis obdarzył nas piosenką A Better Time ujmującą w klamry album „X-My Heart”. A po chwili usłyszeliśmy jeszcze jeden bis Your Time Starts Now i Peter się pożegnał wśród burzy oklasków…
Publiczność zaczęła się rozchodzić. Ale kilkanaście osób wiernie czekało… I wyszedł do nas, podpisywał płyty, pozował do zdjęć i każdy mógł z nim porozmawiać. Podziękowałem Peterowi za My Room – okazało się, że doskonale pamięta koncert bydgoski. Zapytałem o możliwość jego występu w Polsce, nie potwierdził, ale i nie zaprzeczył mówiąc, że bardzo chętnie przyjedzie do naszego kraju, wie, że ma w Polsce wielu fanów. Koniecznie więc trzeba go zaprosić – osoby i instytucje kulturalne niech staną na wysokości zadania, bo Artysta naprawdę ma na to ochotę.
I tak jeden z niezapomnianych wieczorów dobiegł końca…
Zaprzątnięty tymi emocjami poetycko-koncertowymi, nie zauważyłem kiedy znalazłem się z powrotem na ZOB-ie, gdzie przyszło mi poczekać kilka godzin na autobus do Wrocławia…
Robb, 27 maja – 25 lipca 2018 r.
Setlista 27.05.2018
Piano:
My Room (Waiting for Wonderland)
Mirror Images
Tenderness
Empire of Delight
Reputation
Guitar:
Comfortable
Shingle
Skin
Rubicon
Our Eyes Give It Shape
La Rossa
Patient
Piano:
Friday Afternoon
That Wasn’t What I Said
The Descent
In the End
Encore:
A Better Time
2nd Encore:
Your Time Starts Now
Tekst zamieszczam za zgodą autora.
FROM THE TREES TO KANTSTRASSE
Peter Hammill, Berlin – Quasimodo, 27 maja 2018
Autobus wypluł mnie na ZOB (Zentral Omnibus Bahnhof). Zaplanowałem spacerkiem przejść wzdłuż ciągnącej się równoleżnikowo ponad 3 km ulicy Immanuela Kanta, gdzie miał zaśpiewać Pan Głos. Najpierw jednak przeszedłem przez niewielki (przykładając wrocławską skalę) park ze zdewastowanym jasnozielonym sprayem miejscem pamięci poległych w I wojnie światowej. U nas rozbierają pomniki poległych żołnierzy Armii Ludowej… Degradacja szacunku i pamięci o ofiarach czasów strasznych. Obok, nad stawem – czy może bardziej niewielkim jeziorem – stoi niezwykle wybujały platan. Jego obwód pnia na pewno przekracza 6-7 m, a konary są tak fantazyjnie powykręcane, jakby w bólu przyszło drzewu patrzeć na dziejowe zawieruchy… From The Trees… taki tytuł ma najnowsze dzieło Pana Głosa…
Na azymut – pamiętając ekran z GoogleMaps pokazujący plan Berlina i lokalizację klubu, w którym mam się spotkać z najważniejszym dla mnie Artystą – doszedłem do wspomnianej w tytule Kantstrasse…
Filozofowi nawet nie śniło się, że na ulicy jego imienia znajdzie się miejsce na przegląd kuchni z całego świata: smaki tajwańskie, tajskie, chińskie, japońskie i indyjskie przeplatają się tu z bliższą nam kuchnia włoską, hiszpańską, grecką czy arabskim falaflem – oczywiście pełno tureckich dönnerów. Jest restauracja paryska i bałkańska.
Kant nie wiedział również, że kiedyś pseudofilozofia będzie chciała unicestwić całe narody, by zapanować nad światem. Niewielu z przechodzących ulicą ludzi wszystkich ras i wyznań depczących chodnik, dostrzega wmurowane weń mosiężne wytrawione tabliczki z nazwiskami dwu zamordowanych ofiar Holocaustu. A przecież obie tu mieszkały, były berlinkami, obywatelkami stolicy wielkiego państwa w środku cywilizacji, w środku Europy. Państwa o wielkiej przecież kulturze, tradycjach, myśli, nauce, w którym jednak w zdumiewający sposób i niebywale skutecznie, po kilku prostych, populistycznych zabiegach powstało coś, czego zasady i skutki wprowadzenia w życie chorej ideologii nie mieszczą się w mojej 50-letniej głowie. I chyba nie zmieszczą się nigdy…
„Humanity we must rise above / In the name of all faith and hope and love…” – zaśpiewał, a raczej wykrzyczał Peter Hammill na koniec płyty “Still Life” grupy Van der Graaf Generator z 1976 roku.
Kamienice w stronę centrum coraz bogatsze, wykwintnie udekorowane. Knajpki powoli przechodzą w eleganckie restauracje. Przechodzę ostatnie skrzyżowanie – za nim restauracja i klub – cel mojego spaceru. O czym zaśpiewa dziś Mr Voice?
Klub nazywa się Quasimodo – ani piękny w środku, ani brzydki na zewnątrz… dość zwyczajny. Ten tekst piszę czekając w ogródku restauracji na posiłek – niezbędny po podróży. Okazuje się być nim wielki hamburger o smaku… kebabu. Nie jest tak źle, lubię kebab… Ale ciemne piwo Erdinger – wyborne. Lubię ciemne piwa. Rozjaśniają umysł…
A do występu Artysty, który za chwilę – jasny umysł jest niezbędny. Bo poetyka tekstów trudna, muzyka skomplikowana z mocnym, emocjonalnym przekazem.
To będzie drugi koncert Petera Hammilla w Quasimodo – pierwszy odbył się wczoraj. Po chwili rozmowy z ciemnoskórym kelnerem dowiaduję się, że słyszał wczoraj 3 utwory, ale to nie jego klimaty. Ale za to – gdy dowiedział się skąd przybyłem – nieco bez związku z tematem koncertu, pospieszył donieść mi, że samotna atrakcyjna kobieta siedząca przy sąsiednim stoliku też jest z Polski. Jednak, gdy spojrzałem na nią, okazało się, że zawzięcie coś pisała – podobnie zresztą jak ja. Postanowiłem chwilowo nie przeszkadzać… Okazało się jednak, że jest tutaj w innym celu, bo na koncert nie weszła.
No ale już czas, by zejść do klubu. Zaskoczyła mnie jego kameralna sala i niewielka scena. To nie klub, a klubik. Pomyślałem, że w kilkumilionowym mieście, stolicy wielkiego kraju koncert takiego Artysty jak Hammill powinien zebrać większe audytorium. Tym bardziej, że w pamięci mam niezapomniany występ Petera w wypełnionej sali Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy z 1995 roku. A tu taki mały klubik… Nie było nas więcej jak 100 osób. Ale ja się cieszę z tego, odbiór koncertu będzie bardziej intymny, a i może będzie szansa porozmawiać z Głosem.
Kilka rzędów krzesełek, wszystkie zajęte. Na stojąco, ale z piwem w ręku. Żadnej fosy, ochroniarzy, etc. Wśród publiczności przegląd języków – wyławiam tuż obok słowa po polsku – okazuje się, że jest z Polski kilkunastu fanów, jeden z nich pokazuje mi na smartfonie setlistę wczorajszą. To też musiał być przepiękny wieczór… Peter Hammill umyślił sobie zagrać w Niemczech 6 koncertów w 3 miastach. W każdym z dwu koncertów miał być inny zestaw utworów. A więc tego, co mi pokazał kolega dziś nie usłyszę, ale przy tak obszernym dorobku żadna to strata – Peter mógłby grać 50 i więcej koncertów, i żaden utwór mógłby się nie powtórzyć, a każdy występ byłby niezapomniany. Widzę po tej liście, że to nie jest czysta promocja najnowszego albumu, lecz koncert przekrojowy. Bo Peter na swojej stronie zapowiedział, że okazją do tej trasy jest rocznica – 50 lat działalności scenicznej Hammilla.
Wreszcie na scenie dziarsko pojawił się On. Choć na twarzy widać wiek, to pod względem witalności wskoczył całkiem młody człowiek. I zaczęło się… a piękniej nie mogło, bo dokładnie tak, jak we wspomnianym koncercie bydgoskim od My Room. I stanął mi przed oczyma Tomek Beksiński i jego wzruszenie, gdy zapowiadał wówczas występ swego idola. Wtedy i dziś genialny głos – wszystkie frazy dociągnięte – w ogóle nie słychać było bagażu tych 50 lat na scenie i 70 lat życia.
Zastanawiałem się podczas słuchania w czym tkwi poza głosem wyjątkowość tego Artysty. I chyba odgadłem: grając na instrumentach Hammill nie wygrywa pełnych linii melodycznych – często wystarczają mu 2 – 3 akordy – tylko są to te właściwe, poruszające słuchacza i wyzwalające emocje i uczucia wrażliwca. W duszy odbiorcy automatycznie odtwarza się cała melodia. To magia geniuszu.
I tak od pierwszych słów wyśpiewanych nisko „Searching for diamonds in the sulphur mine…” kolejne diamenty zaczęły świecić: Mirror Images, a potem Tenderness i rzadziej grany – jeden z niewielu skomponowanych we współpracy z innym muzykiem – Empire of Delight z przeuroczej płyty „As Close As This…” nagranej wyłącznie z akompaniamentem fortepianowym. Ale ten utwór współtworzył drugi absolutny geniusz – Keith Emerson. Tę fortepianową część występu zamknął utwór z najnowszej płyty – Reputation i Peter przesiadł się i wziął do ręki gitarę…
Zaczęło być jeszcze ogniściej. Najpierw Comfortable – normalnie zarejestrowany w bardzo rockowym składzie uformowanej w I połowie lat 80. K-Group. Potem cudna Shingle Song i tytułowy utwór z płyty „Skin” – również rzadko prezentowany przez Artystę na żywo. Jeszcze zabrzmiał starszy kawałek Rubicon z „Silent Cornera…”, znakomita vandergraafowa La Rossa i ten gitarowy set zamknął się ostro wykrzyczanym „Waiting for the doctor to come”, a więc utworem Patient.
I znów fortepian, przy którym Peter wykonał kilka nowszych kompozycji, a zakończył zasadniczą część koncertu cudowną, przejmującą interpretacją In The End z płyty „Chameleon In The Shadow Of The Night”… ta Muzyka ma już 45 lat…
Po oczywistych burzliwych oklaskach ponownie wbiegł na scenę, w ogóle nie zmęczony i na bis obdarzył nas piosenką A Better Time ujmującą w klamry album „X-My Heart”. A po chwili usłyszeliśmy jeszcze jeden bis Your Time Starts Now i Peter się pożegnał wśród burzy oklasków…
Publiczność zaczęła się rozchodzić. Ale kilkanaście osób wiernie czekało… I wyszedł do nas, podpisywał płyty, pozował do zdjęć i każdy mógł z nim porozmawiać. Podziękowałem Peterowi za My Room – okazało się, że doskonale pamięta koncert bydgoski. Zapytałem o możliwość jego występu w Polsce, nie potwierdził, ale i nie zaprzeczył mówiąc, że bardzo chętnie przyjedzie do naszego kraju, wie, że ma w Polsce wielu fanów. Koniecznie więc trzeba go zaprosić – osoby i instytucje kulturalne niech staną na wysokości zadania, bo Artysta naprawdę ma na to ochotę.
I tak jeden z niezapomnianych wieczorów dobiegł końca…
Zaprzątnięty tymi emocjami poetycko-koncertowymi, nie zauważyłem kiedy znalazłem się z powrotem na ZOB-ie, gdzie przyszło mi poczekać kilka godzin na autobus do Wrocławia…
Robb, 27 maja – 25 lipca 2018 r.
Setlista 27.05.2018
Piano:
My Room (Waiting for Wonderland)
Mirror Images
Tenderness
Empire of Delight
Reputation
Guitar:
Comfortable
Shingle
Skin
Rubicon
Our Eyes Give It Shape
La Rossa
Patient
Piano:
Friday Afternoon
That Wasn’t What I Said
The Descent
In the End
Encore:
A Better Time
2nd Encore:
Your Time Starts Now
11
Inni wykonawcy / Jon Hiseman nie żyje :(
« dnia: 01 Czerwca 2018, 20:20:12 »
Niestety dziś nadeszło info o śmierci Jona Hisemana z Colosseum 
12
Kalendarium VdGG i PH / Urodziny Petera Hammilla w Pro-Radio
« dnia: 24 Października 2017, 04:40:31 »
Urodziny Petera Hammilla w Pro-Radio!
Piątek, 27 października o godzinie 21:00.
Zapraszam w imieniu autora, Roberta Błaszaka.
http://www.proradio.pl/
Piątek, 27 października o godzinie 21:00.
Zapraszam w imieniu autora, Roberta Błaszaka.
http://www.proradio.pl/
13
Inni wykonawcy / Maciej Meller zagra z Riverside
« dnia: 22 Lutego 2017, 17:16:51 »
Info z Facebooka:
RIVERSIDE UJAWNIA NAZWISKO GITARZYSTY
Mariusz, Michał i Mitloff ujawnili nazwisko gitarzysty, który będzie im towarzyszył na koncertach Riverside. To Maciek Meller, doskonale znany z zespołu Quidam, ale też chociażby ze współpracy z Mariuszem Dudą i Maćkiem Gołyźniakiem w ramach projektu Meller Gołyźniak Duda.
Maciek Meller zadebiutuje z Riverside w najbliższy weekend na dwóch wyprzedanych koncertach w warszawskiem Progresji. Trzymamy mocno kciuki za wszystkich panów 4xM!
RIVERSIDE UJAWNIA NAZWISKO GITARZYSTY
Mariusz, Michał i Mitloff ujawnili nazwisko gitarzysty, który będzie im towarzyszył na koncertach Riverside. To Maciek Meller, doskonale znany z zespołu Quidam, ale też chociażby ze współpracy z Mariuszem Dudą i Maćkiem Gołyźniakiem w ramach projektu Meller Gołyźniak Duda.
Maciek Meller zadebiutuje z Riverside w najbliższy weekend na dwóch wyprzedanych koncertach w warszawskiem Progresji. Trzymamy mocno kciuki za wszystkich panów 4xM!
14
Inni wykonawcy / Nowy numer Hacketta
« dnia: 03 Lutego 2017, 19:43:32 »
Oto jeden numer z nowej płyty Hacketta, nie wydaje się to od początku, ale jest super!
https://www.youtube.com/watch?v=M2NnwWt138I
https://www.youtube.com/watch?v=M2NnwWt138I
15
Inni wykonawcy / Nie żyje Keith Emerson
« dnia: 11 Marca 2016, 20:44:06 »
To jakaś czarna seria, nie żyje Keith Emerson
We regret to announce that Keith Emerson died last night at his home in Santa Monica, Los Angeles, aged 71. We ask that the family’s privacy and grief be respected.
Info z Facebooka.
We regret to announce that Keith Emerson died last night at his home in Santa Monica, Los Angeles, aged 71. We ask that the family’s privacy and grief be respected.
Info z Facebooka.